दळण

आधीही एकदा मी दळण पाहिलं होतं. साधारण चारेक वर्षांपूर्वी.काल एका मित्राला घेऊन गेलो. त्याची एकूण विचारसरणी आता परिचयाची झाली आहे.त्यामुळे त्याला आवडेल की नाही ही शंका होती. नाटक सुरू असताना मी बऱ्याचदा त्याच्याकडे बघत होतो. वेगवेगळ्या संवादांना, विनोदी पंचेसला त्याची काय प्रतिक्रिया येतेय यांच्याकडेही माझं लक्ष होतं.तो दिलखुलास हसत होता.दाद देत होता.ह्याला नाटकाला आणण्याचा आपला निर्णय योग्य ठरला याचा मला आनंद झाला.

चार वर्षानंतर दळण पाहताना मला त्याच्या सादरीकरणात कुठेही बदल जाणवला नाही. अमेय वाघ, आलोक राजवाडे,सिद्धेश पुरकर आणि अजून एक दोन जण हे दळणच्या पहिल्या फळीतले कलाकार सोडले तर बहुसंख्य कलाकार बदलले आहेत असे वाटते (कदाचित तसे नसेलही). असे असूनही इतक्या वर्षांनंतरही हे नाटक तेवढ्याच ताकदीने तुमच्या समोर येतं.

छोट्या गावातल्या शाळेत एक स्त्रीलपंट मास्तर येतो.त्याच्या त्या स्त्रीलंपटपणामुळे काय धमाल उडते हे नाटकात दाखवले आहे.

अमेय वाघ अभिनेता म्हणून आता बऱ्यापैकी प्रसिद्ध आहे. चित्रपटही केलेत. अमर फोटो स्टुडिओसारखं उत्तम नाटकही करतोय. या सगळ्या व्यापातून वेळ काढून तो दळण करतो याबद्दल त्याचं कौतुक वाटतं. दळणच्या प्रसिद्धीसाठी इंस्टाग्राम, फेसबुकवर वेगवेगळ्या कल्पक पोस्ट्स टाकून तो तरुणाईला हे नाटक पहायला येण्याचं आव्हान करत असतो.यातून त्याचं या नाटकावरचं प्रेम जाणवतं. बाकी मास्तरांच्या भूमिकेत तो जो काही बाजार उठवतो त्याला तोड नाही. “आईला म्हणावं मास्तरांनी बोलीवलंय.” हा डायलॉग तो गेली दहा वर्षे त्याच टोनमध्ये म्हणतोय आणि प्रत्येक प्रयोगाला त्या डायलॉगसाठी टाळ्या आणि शिट्ट्या घेतोय.

आलोक राजवाडे शिवाच्या भूमिकेत रंग भरतो.सवांदफेकीची त्याची शैली टाळ्या घेत राहते. मास्तरांना हाक मारताना ‘मास्तर’ मधला ‘मा’ तो असा काही लांबवतो की प्रेक्षकांमध्ये फक्त त्या एका शब्दामुळे खसखस पिकते.

इतर कलाकार अमेय, आलोक यांना यथायोग्य साथ देतात.गंधारचं साधं पेटी आणि तबल्याचं संगीतही परिणामकारक गाण्यांमध्ये ठरतं. एकुणात हे नाटक ८० मिनिटे तुम्हाला धरून ठेवतं.

पुण्यात अधूनमधून या नाटकाचे प्रयोग होत असतात. वेळ मिळेल तेव्हा नक्की बघा.